Ամսագիր Հունիս 2015 Տարածքային արդարություն երեխաների համար
Տարածքային արդարություն երեխաների համար
Հայրենադարձ լանդշաֆտային ճարտարապետ Վրեժ Հարությունյանի կարծիքով քաղաքը կոմպլեքսային համակարգ է, ու եթե շատ ես ուշադրություն դարձնում մեծահասակների կարիքները հոգալուն, ապա դրանից տուժում են երեխաները: Վրեժը մեզ պատմեց այն մասին, թե արդյոք Երևանը հարմարեցվա՞ծ է երեխաների համար, և ինչպես կարող ենք լուծել դրա հետ կապված ներկա խնդիրները:
Բակի փոխակերպումը ավտոտնակի
Թամանյանական Երևանը ի սկզբանե կոմպլեքսային քաղաք էր, որտեղ շատ կարևոր տեղ էին զբաղեցնում հանգստյան գոտիները՝ ոչ միայն մեծահասակների, այլև մանուկների ակտիվ զվարճանքի համար: Հենց այն ժամա-նակներին էլ ավելի զարգացավ «բակ» հաս-կացությունը: Եթե բնակարանները համար-վում էին անձնական տարածք, ապա բակե-րը դիտարկվում էին որպես կիսաանձնական հարթակ: Այստեղ շենքի երեխաները զվար-ճանում էին, ծերունիները իրենց հանգիստն էին վայելում, նարդի խաղում: Սովետի փլու-զումից հետո ականատես դարձանք, թե ինչ-պես գրեթե բոլոր երևանյան բակերը համա-լրվեցին անվերջ ավտոտնակներով: Հայտնի փաստ է, որ ծերունիներին և երեխաներին դժվար է իրենց բնակավայրից հեռու տեղեր գնալ, իսկ բակերը լուծում էին հանգստի խնդիրը: Այսօր շատ ծնողների համար դժվար է երեխաներին թողնել դուրս խաղալու՝ ահ-ռելի քանակի մեքենաների վտանգ կա, և տպավորություն է ստեղծվում, որ երեխանե-րը, կարծես, ֆուտբոլ են խաղում ավտոկայա-նատեղերում: Մի խոսքով, Երևանը վերջին տարիների ընթացքում դարձավ միջին տա-րիքի քաղաքացիների քաղաք, որտեղ գրեթե անտեսվում են փոքրիկների կարիքները:
Վերջերս տարբեր բակերում կառուցված խաղահրապարակները ինչ-որ չափով լուծեցին երեխաների տարածքի խնդիրը, սակայն նրանց որակը այն չէ, կան ծնողներ, որոնք թույլ չեն տալիս երեխաներին խաղալ այնտեղ, նույնիսկ երեխաները նախընտրում են գտնել իրենց համար ուրիշ վայրեր: Դրան գումա-րենք այն, որ հիմնականում այդ տարածքնե-րը շատ փոքր են և էլի շրջապատված են մե-քենաների աղմուկով: Երեխաներին պետք են մեծ ազատ տարածքներ, որտեղ նրանք լիովին հանգիստ կլինեն:
